ALFA ROMEO

De Ziel van Snelheid, de Schoonheid van Italië

Er zijn automerken die machines bouwen. En er zijn merken die verhalen vertellen. Alfa Romeo behoort zonder enige twijfel tot die laatste categorie. Het is geen merk dat je kiest met je verstand. Je kiest Alfa met je hart, met je ziel. Want wie een Alfa rijdt, rijdt niet zomaar van A naar B — die beleeft elke meter. Dit is het verhaal van een merk dat Italië op wielen zette, dat schoonheid koppelde aan snelheid, en dat decennia lang het synoniem bleef van emotie op vier wielen.

Een Begin in Vuur en Vlam: 1910

Het was 24 juni 1910, een warme dag in Milaan. In een buitenwijk, Portello geheten, werd Anonima Lombarda Fabbrica Automobili geboren — kortweg A.L.F.A. De oprichters? Een groep investeerders die de Franse Darracq-fabriek wilden overnemen en er iets typisch Italiaans van maken. Hun doel: auto’s bouwen met karakter. Niet zomaar vervoermiddelen, maar wagens die de passie van Noord-Italië ademde.

Hun eerste auto, de 24 HP, was krachtig, snel en direct een succes in de autosport. In de jaren daarna begon A.L.F.A. naam te maken op de circuits van Italië, vooral in de Targa Florio — dé ultieme test voor mens en machine.

Maar zoals vaak in Italiaanse verhalen: de rust was van korte duur.

Enter Nicola Romeo

In 1915, midden in de Eerste Wereldoorlog, nam de Napolitaanse ingenieur en zakenman Nicola Romeo de leiding over. Onder zijn vleugels kreeg het bedrijf een nieuwe naam: Alfa Romeo. De fabriek werd omgevormd tot een defensieproducent, maar na de oorlog keerde men terug naar de ware liefde: auto’s.

In 1920 rolde de eerste echte Alfa Romeo van de band: de Torpedo 20-30 HP. En al in datzelfde jaar won coureur Giuseppe Campari de Targa Florio met een Alfa. Een traditie was geboren: Alfa Romeo zou geen merk worden dat alleen maar auto’s maakte — het werd een merk dat wedstrijden won.

De Jaren ’20 en ’30: Bloed, Zweet en Roem

De jaren twintig en dertig waren de eerste gouden eeuw van Alfa. Met legendarische modellen als de RL, P2 en 8C 2300 domineerde het merk zowel het circuit als de weg. Onder leiding van ingenieurs als Vittorio Jano werd Alfa Romeo het toonbeeld van techniek én schoonheid.

De P2 was een Formule 1-auto voordat Formule 1 bestond, en de 8C 2300 won vier keer op rij Le Mans (1931-1934). Coureurs als Tazio Nuvolari en Enzo Ferrari maakten furore achter het stuur van een Alfa. Ja, dé Enzo Ferrari — voordat hij zijn eigen merk begon, was hij Alfa-coureur en leider van het legendarische Scuderia Ferrari dat toen nog Alfa Romeo’s raceafdeling was.

Alfa was meer dan een automerk. Het was een nationale trots, een symbool van Italiaanse durf en flair.

Oorlog, Verwoesting en Wederopstanding

Zoals zovelen werd ook Alfa Romeo hard geraakt door de Tweede Wereldoorlog. De fabriek in Portello werd gebombardeerd. De productie viel stil. De droom leek over.

Maar in ware Italiaanse stijl kwam Alfa terug. In de late jaren ’40 hervond het merk zijn ritme met de prachtige 6C 2500, geliefd bij filmsterren, aristocraten en coureurs. En in 1950 was het Alfa Romeo dat geschiedenis schreef door de allereerste Formule 1-wereldtitel te winnen, met de mythische Alfetta 158 en coureur Giuseppe Farina. Een jaar later deed Juan Manuel Fangio hetzelfde.

Twee wereldtitels op rij. Alfa stond opnieuw bovenaan.

De Jaren ’50 en ’60: Stijl voor het Volk

Met de economie in opmars en Italië in wederopbouw besloot Alfa Romeo om haar horizon te verbreden. Tot dan toe waren het vooral sportwagens en luxemodellen — maar in de jaren ’50 kwam het besef dat ook het volk schoonheid en prestaties verdiende.

Enter de Giulietta (1954). Een elegante, compacte sedan, coupé én cabrio, gebouwd met dezelfde passie als de racewagens. Voor het eerst konden gewone Italianen een Alfa kopen. En ze deden dat massaal. Niet alleen vanwege de looks, maar ook vanwege het karakter. De 1.3-liter motor zong als een tenor, en het weggedrag was sportief als een danspartner.

De Giulietta werd gevolgd door de Giulia in 1962 — strakker gelijnd, met een revolutionaire stroomlijn en een twin-cam motor. De Giulia Sprint GTA groeide zelfs uit tot een racelegende, met talloze overwinningen in toerwagenkampioenschappen.

In diezelfde periode bouwde Alfa ook de Spider Duetto, beroemd geworden door de film The Graduate met Dustin Hoffman. Een tijdloos icoon met lijnen die door Pininfarina werden getekend als een liefdesbrief aan de zon.

Techniek met Emotie: Het DNA van Alfa

Wat Alfa Romeo altijd onderscheidde, was de combinatie van technologie en emotie. Terwijl andere merken veilige, rationele auto’s bouwden, koos Alfa voor risico en passie.

Hun motoren hadden dubbele bovenliggende nokkenassen lang voordat het standaard werd. Hun onderstellen werden fijngeslepen op Italiaanse bergwegen. En het stuurgevoel? Legendarisch.

Een Alfa was nooit perfect. Soms roestgevoelig. Soms koppig. Maar als hij goed was, dan was hij goddelijk.

De Jaren ’70 en ’80: Donkere Wolken, Felle Stralen

De jaren zeventig brachten economische crisis, olieproblemen en toenemende concurrentie. Alfa Romeo had moeite om winstgevend te blijven. Toch bracht het merk in deze periode enkele onvergetelijke modellen voort:

De Alfetta, met transaxle-opbouw voor perfecte gewichtsverdeling.
De GTV6, een coupé met een schitterende V6 die klonk als opera in metaal.
En de Alfasud, een compacte voorwielaandrijver ontworpen door het team in Napels. Roestte als geen ander, maar reed als een droom.

Alfa bleef ook racen — in rally, toerwagens en zelfs F1 met Brabham-Alfa — maar het commerciële succes bleef achter.

De Fiat-Overname: Nieuwe Hoop?

In 1986 werd Alfa Romeo overgenomen door Fiat, na een mislukte flirt met Ford. De belofte: stabiliteit, schaalvoordelen, een nieuw begin.

Maar de praktijk was weerbarstig. Hoewel er mooie modellen verschenen — zoals de 164, de 155 Q4, en later de 156 en 147 — bleef Alfa worstelen met zijn identiteit. Was het nu sportief of comfortabel? Luxe of toegankelijk?

Toch was de 156 (1997) een schot in de roos: elegant, scherp rijdend en met een Busso V6 die klonk als een concert in de bergen. De 147 GTA, met 250 pk op de voorwielen, was een gekke, heerlijke machine.

In de jaren 2000 bleef Alfa zoeken. De Brera was beeldschoon, maar zwaar. De 159 was stijlvol, maar niet lichtvoetig. Toch bleef het merk zijn fans betoveren. Want een Alfa kocht je niet omdat het de beste auto was. Je kocht hem omdat je verliefd werd.

De Comeback: Giulia en Stelvio

In 2016 kwam eindelijk het langverwachte wedergeboortemodel: de Alfa Romeo Giulia. Niet zomaar een sedan, maar een achterwielaangedreven sportmachine, met 50/50 gewichtsverdeling, carbon onderdelen en de magistrale Quadrifoglio-versie: 510 pk, een Ferrari-afgeleide V6 en Nürburgring-records.

De Stelvio, de SUV-variant, volgde kort daarna. Ook die kreeg een Quadrifoglio-versie — een beest in SUV-vorm.

De Giulia werd geprezen om zijn rijgedrag, stuurgevoel en emotie. Eindelijk was Alfa weer Alfa. Maar verkoopcijfers bleven achter, deels door de marktverschuiving, deels door beperkte marketing.

Het Nieuwe Tijdperk: Elektrisch én Emotioneel?

In 2021 werd Alfa Romeo onderdeel van Stellantis, het moederbedrijf van onder andere Peugeot, Citroën, Opel en Jeep. Veel liefhebbers hielden hun hart vast. Zou Alfa opnieuw verwateren?

Maar tot nu toe lijkt het merk stand te houden. Met de compacte Tonale (2022) zette Alfa de eerste stappen richting elektrificatie, en voor 2024 wordt een volledig elektrische B-segment SUV verwacht: de Milano.

Toch blijft het de grote vraag: kan Alfa Romeo zijn ziel behouden in een wereld van software, batterijen en gestandaardiseerde platforms?

Als het merk één ding bewezen heeft in de afgelopen eeuw, dan is het dit: Alfa geeft nooit op. Niet tijdens oorlog. Niet in crisis. Niet in transitie.

De Ziel van Alfa: Meer dan een Auto

Een Alfa Romeo is meer dan techniek. Het is een gevoel. Als je instapt, voel je iets wat je bij geen enkel ander merk voelt. De geur, de klank, de scherpe reactie van het stuur, de manier waarop de motor reageert op jouw rechtervoet – het is als dansen met een partner die precies weet wat jij wilt.

Soms is het grillig. Soms koppig. Maar altijd levend. En dat is misschien wel het mooiste compliment dat je een auto kunt geven.

Conclusie: Alfa is geen keuze, het is een roeping

Alfa Romeo is geen merk voor wie simpelweg van A naar B wil. Het is voor mensen die onderweg willen voelen dat ze léven. Voor wie een bocht geen obstakel is, maar een kans. Voor wie auto’s niet ziet als gereedschap, maar als passie.

Alfa’s zijn gebouwd door mensen met hart. En bedoeld voor mensen die durven lief te hebben — zelfs als dat liefde met haken en ogen is.

Of het nu de klassieke 8C is, de brute Giulia Q, of straks de elektrische Milano: een Alfa herken je altijd. Niet aan de badge. Niet aan de specs. Maar aan de blik in je ogen wanneer je uitstapt.

Tonale